கொல்கத்தா ரசகுல்லா

வழக்கம் போல இதுவும் யூத்ஃபுல் விகடனில் வெளியாகித் தொலைத்து விட்டது.

ஆனால் அனுப்பி வைத்து மூன்று வாரங்களாக வெளியாகாததால் அதற்கு மெயில் அனுப்பி, அவர்கள் பதில் அனுப்பி சில பல எடிட்டிங்குகளுடன் தான் வெளியானது.

அதை அங்கே படிக்க இங்க கிளிக்குங்க....

http://youthful.vikatan.com/youth/yeskhastory05062009.asp

உங்களுக்காக, எடிட் செய்யப்படாத பகுதிகளுடன் முழுக்கட்டுரையும் கீழே....

கொல்கத்தா ரசகுல்லா (ரோஷகொல்லா)

டைட்டிலப் பாத்தவுடனே எச்சி ஊறுதா? நாக்க சப்புக்கொட்டிகிட்டு க்ளிக் பண்ணீங்களா? அப்டின்னா தயவு செஞ்சி கழண்டுக்கோங்க. தீனிப்பண்டார (சாரி!!) நண்பர்களுக்கான கட்டுரை இல்ல இது. வேற மாதிரி கில்மாவா தோணுதா? குட். வெரி குட். நீங்கதான் சரியான ஆள் இதப்படிக்க. (நண்பா! சோனாகாச்சி லெவலுக்கெல்லாம் யோசிக்காதீங்கப்பா, இது சும்மா)

எனக்கொரு கேர்ள் பிரண்ட் வேணுமடா டைப்பு கட்டுரை. சந்தோஷத்துல பெரிய சந்தோஷமே அடுத்தவன் ஃபிகர ஆட்டையப் போடுறதுல தான் இருக்குன்னு ஒரு குரல் (குறள் இல்லீங்க) இருக்கு. ஆள் இருக்கிறவனுக்கு அது மட்டும்தான் பிகர். ஆனா இல்லாதவனுக்கு, பாக்குறதெல்லாம் பிகர். நமக்குன்னு சொந்தமா ஒரு பிகர் இருந்தா அத சமாளிக்கவே தாவு தீந்துரும். அதனால சில பேருக்கு ஒரு கொள்கை இருக்கு. அது என்னன்னா "அடுத்தவன் பிகர கரெக்ட் பண்றது".

இதுல என்னன்னா... பிக் அப் ஆனா ஓ.கே. இல்லன்னா பிரண்டு லவ்வுக்கு எல்ப் பண்றேன்னு சொல்லிட்டு அந்த பிகர்ட்ட கடலையப்போடுறது, நண்பன் பிஸியாயிருக்கும் போது (காதல் கொண்டேன் கிளைமாக்ஸ் தனுஷ் மாதிரி) அந்த பிகர கூட்டிட்டு ஊர் சுத்தி டைம் பாஸ் பண்றது. கடலைக்கு கடலை. ஸேஃபுக்கு ஸேஃபுங்கறது அவங்க பார்முலா.

நமக்கு அதுல நம்பிக்கை இல்லைங்கறது மட்டுமில்ல. நம்ம நண்பர்கள் எவனுக்கும் பிகர் இல்லைங்கறது தான் நிஜ நிலைமை. (இருந்தாலும் சொல்ல மாட்டாங்க, அது வேற விஷயம்) ஆனா எனக்கும் அப்பிடி தானா ஒரு சான்ஸ் வந்துதுங்க. அதுவும் லோக்கல் பிகர் இல்லிங்கோவ். கொல்கத்தா பிகர். அதபத்திதான் இப்போ சொல்லப்போறேன். கொஞ்சம் கொசுவத்தி சுத்தி நாலு வருஷம் முன்னாடி வந்த ஜே.ஜே படத்த ஞாபகப்படுத்திக்கோங்க... இப்போ போலாமா..? உடு ஜூட்....

ஒரு நாளு அட்மின்ல கூப்டாங்க. வழக்கம் போல... ஒரு மீட்டிங் இருக்கு. ஆனா இங்கல்ல. கல்கத்தால. . . இல்லல்ல. . . கொல்கத்தால. யார்னா ஒருத்தர் கோ ஆர்டினேசனுக்குப் போகணும். நீ போறியா? உனக்கு இந்தி தெரியுமான்னு கேட்டாரு வாசு சாரு. "ஓஓஓஓ"ன்னு சொன்னேன். நாம யாரு? (அந்நியன் மாதிரி) இந்தில உள்ள பூந்து லெஃப்ட்டு, ரைட்டு, ஸ்டிரெயிட்டுனு போய்ட்டு, யூ டர்ன் அடிச்சுட்டு வந்து நிப்பமே. (யப்பா, வழி தெரியாமதாம்ப்பா, ரொம்ப பெருமையா நினைக்காதீங்க) நமக்கு ரஜினி வழிதான். எதைக்கேட்டாலும் "எஸ்ஸ்..., எஸ்ஸ்..."னு தலையை ஆட்ட வேண்டியது தான்னு நெனச்சிகிட்டு ஓ.கே சொல்லிட்டேன்.

ஆனா மேட்டர் என்னன்னா கொல்கத்தால இந்தி கெடயாது. பெங்காலிதான். எதக்கேட்டாலும் பெக்கே பெக்கேனு முழிக்க வேண்டியதுதான். சரி. இருந்தாலும் சமாளிப்போம்னு (எவ்வளவோ பண்றோம், இதப்பண்ண மாட்டமா?) ஏற்பாடுகளப் பண்ணச்சொல்லிட்டேன். டிக்கெட் போட்டாச்சு.

இந்த மேட்டர் ஆபீஸூல பல பேருக்கு தெரிஞ்சு போச்சு. கொல்கத்தா போறியா? டாக்ஸி காரன்ட்ட ஏமாந்துடாத, கங்குலி ஊட்டப்போய்ப் பாரு. காளி காட் போய்ப்பாரு, மெட்ரோ டிரெய்ன்ல டிராவல் பண்ணு, மறக்காம ரசகுல்லா வாங்கி (அதுவும் கே.எஸ் பிராண்டு) சாப்புடு (எனக்கும் வாங்கிட்டு வா) ன்னு ஒரே அட்வைஸூ. வேற யாரு? எல்லாம் நம்ம நலம் விரும்பிகள் தான். (நாம தான் ஆபீஸ் புல்லா நலம் விரும்பிகள சேத்து வச்சுருக்கோமே) இதுல, சோனா காச்சி கூட போய் எட்டிப்பாத்துட்டு வா-ன்னாய்யா ஒருத்தன். அடப்பாவி. இது மட்டும் எங்கக்காளுக்கு (அதாவது கல்யாணமான என் தங்கச்சிக்கு) தெரிஞ்சுது... ரிவிட்டுதான். மச்சானும் சேந்துகிட்டு ஒதப்பாரு..

எல்லாரும் இப்பிடிப் பண்ணிணா, நம்ம நண்பர் முரளி (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது. ஹா. ஹா. ஹா.) வேற ஒண்ணு பண்ணான் ... ஆனா சும்மா சொல்லக்கூடாதுய்யா... ரொம்பப்பெரிய மனசு அவனுக்கு. அவனோட கொல்கத்தா கேர்ள் பிரண்ட்டோட நம்பரக்குடுத்தான். குடுத்து அவளப்போய் பாத்துட்டு வாய்யான்னான். அவ பேரு -அபியும் நானும்- ஜஸ்பீர் கெளர் (நலன் கருதி இவரது பெயரும் மாற்றப்பட்டுள்ளது).

நானு, இல்லடா பையா.. ஆபீஸ் வேலயே கழுத்தப்புடிக்கும், இதுல எங்க அவளப்போயி பாக்குறதுன்னு சொன்னேன். ஆனா அவன், பரவால்ல, எதுக்கும் வச்சுக்கோ, டயம் கெடச்சா போய்ப்பாருன்னான். சரின்னு வாங்கிக்கிட்டேன். அவன் அவளுக்கும் போன் நான் வர்றத பண்ணி சொல்லிட்டான். பாக்குறது கஷ்டம்னு நான் கண்டுக்கல. ஆனா இதுல யாருக்கு நல்ல நேரமோ யாருக்கு கெட்ட நேரமோ? மீட்டிங் நடந்த ஹோட்டலுக்கு பக்கத்துல தான் அவ வீடு. போனவுடனே போன் பண்ணிட்டமுல்ல. இந்த மாதிரி, இந்த மாதிரி, நான் முரளி பிரண்டு கார்த்தி. நான் இங்க வந்திருக்கேன்னு. . அவளும் நாம நேர்ல மீட் பண்ணுவோம்னு சொல்லிட்டா.

நாங்க மீட்டிங்குக்காக புக் பண்ணிருந்தது ஒரு செவன் ஸ்டார் ஹோட்டல்பா. நான் நம்ம ஊர் பளக்க தோஷத்துல ஒரு சாதா செப்பல போட்டுட்டு, டை கூட கட்டாம தத்தா புத்தான்னு அங்க போய்ட்டேன். உள்ள உடமாட்டேன்னுட்டான் செக்யூரிட்டி. அவன் சொல்றது எனக்குப்புரியல. நான் சொல்றது அவனுக்குப்புரியல. சரி. ஹோட்டல் பேன்க்வெட் மேனேஜருக்கு (பேரு பூஜாங்கோவ்..) போன் பண்ணா, நம்பர் எங்கேஜ்டு.

என்னடா எளவு இதுன்னு அவனோட ஆர்க்யூ பண்ணிட்டு இருக்கும்போதுதான் ஒரு பொண்ணு (கொல்கத்தாக்காரி) வந்தா. எங்க ரெண்டு பேரயும் பாத்துட்டு என்ன விஷயம் என்ன பிரச்சினைன்னு கேட்கப்போக நான் வழிஞ்சுகிட்டே, மீட்டிங்கு, செப்பலு, டையின்னு எல்லா விஷயத்தையும் அவகிட்ட உளற... அவ தலையிட்டு பிராப்ளம் இம்மீடியட்லி சால்வ்டு. ஆஹா. இவ நம்ம கூட ஒரு ஒன் அவர் இருந்தா ஹோட்டல்ல எல்லா டீட்டெய்லயும் ஈஸியா பேசி முடிச்சிடலாமேன்னு யோசிச்சேன். ஆனா அவ "சாரி மிஸ்டர். ஐ"ம் வெய்ட்டிங் ஃபார் மை பிரண்ட்" அப்டின்னுட்டா. சரி, என்ன பண்ண, விதியேன்னு உள்ள போனேன்.

உள்ள போகும்போதே போனு. யார்டா இது? இந்த ஊர்ல நமக்கு போன் பண்றாங்கன்னு எடுத்தா... அட நம்ம ஜஸ்பீரு. யம்மா எங்கம்மா இருக்கன்னு கேட்டா (இங்கதான் நாம ஒரு ட்விஸ்டு வக்கிறோம் - அங்கியாடா கொண்டு போய் வச்சீங்க ட்விஸ்ட?) "கார்த்திக், ஐயாம் வெயிட்டிங் ஃபார் யூ அட் _________ - னு நான் இருந்த செவன் ஸ்டார் ஹோட்டல் பேரச்சொன்னா. அடிப்பாவி நானும் அங்கதான இருக்கேன்னு சொன்னா... கடைசியில (அதாவது முதல்ல இருந்தே) கேட்ல நமக்கு எல்ப் பண்ண ஜான்ஸி ராணிதான் ஜஸ்பீருன்னு.

அப்புறம் அவளுக்கு ஒரு பெரிய தேங்ஸப்போட்டுட்டு ஊர் கதையெல்லாம் பேசி.. எனக்கு இருந்த கோவத்துல கொல்கத்தாவ திட்டு திட்டுன்னு திட்டிட்டேன். சரியான அழுக்கு புடிச்ச ஊரு, டிரான்ஸ்போர்ட் சரியில்ல, எல்லாம் குப்ப லாரின்னு வேற சொல்லிட்டேன். பொண்ணுங்களுக்குத்தான் ரோஷம் பொத்துகிட்டு வருமே. அவ கொல்கத்தாவ சப்போர்ட் பண்ண, நான் திட்ட, அவ பாராட்ட, நான் கடுப்பாக இப்படியே கொஞ்ச நேரம் போச்சு. அப்போ.. "நான் எங்க ஊர சுத்தி காட்றேன், எல்லா டிரான்ஸ்போர்ட்லயும் உன்ன டிராவல் பண்ண வைக்கிறேன், அப்போ உன் எண்ணத்த மாத்திக்குவியா"ன்னு கேட்டா. நான் உடனே சரின்னேன். (ஷூகர்கேன் சாப்பிட்டாலே நல்லாருக்கும். அது ஜூஸாவே கெடச்சா?)

ஹோட்டல்ல வேலைய முடிச்சுட்டு அவ கூட சேந்துகிட்டு ஜாலியா ஊர் சுத்த ஆரம்பிச்சாச்சு. மஞ்ச டாக்ஸி, கருப்பு (ஷேர்) ஆட்டோ, பச்சை ஆட்டோ, டிராம், மெட்ரோ டிரெயின், பஸ்ஸூ, வேனு, கை ரிக் ஷா உட்பட எல்லாத்துலயும் டிராவல் பண்ணினோம். கொல்கத்தாவோட மூலை முடுக்கெல்லாம் போனோம், காளி மாதா பொம்மை செய்யற இடம், விக்டோரியா மெமோரியல், கதீட்ரல் சர்ச், ஜஸ்பீர் படிச்ச காலேஜ், ஸ்கூல்னு ஒரு இடம் விடல.

திருவிழாவுல தொலைஞ்சி போய் திரும்பக்கிடைச்ச குழந்தை எப்படி இருக்கும்? அந்த மாதிரி வாயப்பொளந்துகிட்டு பே-ன்னு அவ பின்னாடியே போனேன். எதோ டிராவல் கைடு கணக்கா எல்லா இடத்தைப்பத்தியும் இன்ட்ரோ குடுத்துட்டே வந்தா (இங்கிலீஷூல தான் - காமன் லேங்குவேஜூல்ல)... மறக்காம ரசகுல்லா (ன்னு சொல்லக்கூடாதாம்,ரோஷகொல்லாவாம்) வும் வாங்கி சாப்பிட்டோம். ஃபுஜ்கா (நம்ம ஊர்ல பானி பூரி) சாப்பிடுறதுக்குன்னே எங்க ஊர்ல ஒரு ஸ்பெஷல் எடம் இருக்குன்னு சொல்லி கூட்டிட்டுப்போனா.

படுபாவி.. பானி பூரியா அது? மொளகான்னா மொளகா அப்டி ஒரு மொளகா,. அதத்தின்னதுல கண்ணுல தண்ணி தள்ளிப்போச்சி. நான் அழுததப்பாத்து விழுந்து விழுந்து சிரிக்கிறா. என்ன வச்சு காமெடி பண்ணிட்டாய்ங்க. அப்படியே சைடுல அமி தொமாகி பாலோ பாஷி - லாம் - அப்டின்னா "ஐ லவ் யூ" (அதெல்லாம் வெவரமா கேட்டுடுவோம்ல) டீடெய்லா கேட்டு வச்சிகிட்டேன். ஒரு ஃபுல் டே காலி.. ஆனா நைட்டு.. திரும்ப பத்திரமா ஹோட்டலுக்குப்போய்ட்டேன் (அவதான் வழி சொல்லிக்கொடுத்தா)

மறுநாள் எந்திரிச்சதுமே மொத போன் அவளுக்குதான். இன்னிக்கு எங்க போலாம்னு. இதுக்கு நடுவுல மீட்டிங் (என்னாச்சுன்னு கேக்குறீங்களா? அது நாசமாப்போகட்டுமே, நமக்கென்ன, நமக்கு அதுவா முக்கியம்?) அரேஞ்ச்மெண்ட்ஸ் வேற. அதுல ஒரு முக்கா நாளு போச்சி. அத ஒரு வழியா நல்ல படியா முடிச்சிட்டு சாயங்காலமா அவளுக்கு போன் பண்ணேன். நீ நேரா கிளம்பி ஒரு ஷேர் ஆட்டோ புடிச்சி ஃபூல் பகான் வந்துடுன்னா.. நான் ஹோட்டல விட்டு இறங்கி ஒரு நிமிஷம் கூட ஆகலைங்க.. ஆட்டோ புடிக்கறதுக்குள்ள பேரு மறந்து போச்சி. எங்க போகணும்னு எனக்கு சொல்லத்தெரில. அப்புறம் வேற வழியில்லாம தட்டுத்தடுமாறி பெங்காலி, இந்தி, இங்கிலீஷ், கொஞ்சம் தமிழுன்னு எல்லாத்தயும் கலந்து அவன்கிட்ட "ஃபூல்"னு ஆரம்பிக்கிற எடத்துக்கு கூட்டிட்டுப்போன்னு ஒருவழியா கன்வே பண்ணேன்.

அங்க போனோடனே ஆட்டோக்காரன் நக்கலா என்னப்பத்தி அவகிட்ட புட்டுப்புட்டு வச்சிட்டான். நான் அசடு வழிஞ்சுகிட்டே நின்னேன். ஆனா அவ சிரிச்சுகிட்டே (நான் காலி) "ஹேய்! ஐ லைக் யுவர் இன்னொசன்ஸ், யா" -னா. (என் விக்கெட் அவுட்டு) நானு அவகிட்ட, நான் நைட் டிரெயின்ல கிளம்புறேன். அதனால இப்பவே ஷாப்பிங் போகணும். எந்தங்கச்சிக்கு கொல்கத்தா ஸ்பெஷல் காட்டன் ஸாரி வாங்கணும்னேன், சரின்னு கூட்டிட்டுப்போனா. அங்க போய் (ஜஸ்பீருக்கு) புடிச்ச டிசைனா எடுக்கச்சொல்லி ஒண்ணுக்கு ரெண்டா வாங்கியாச்சு.

ஷாப்பிங் முடிஞ்சதும் எங்க? டின்னர்தான? ஒரு ரெஸ்டாரண்ட் போனோம். நல்ல இடமா பாத்து உக்காந்தாச்சு. கேண்டில் லைட் டின்னர். சூப்பரா இருந்துது. எல்லா வெரைட்டீஸையும் ஆர்டர் பண்ணின பிறகு, திடீர்னு லைட்டெல்லாம் ஆஃப் ஆச்சு. அவ தலைக்கு மேல மட்டும் ஒரே ஒரு லைட் எரியுது. ஏ.ஸியில பர்ஃப்யூம் மிக்ஸ் ஆச்சு, ஸ்பீக்கர்ல லைட் மியூஸிக் வழியுது. ரெஸ்டாரண்ட் மேனேஜர், அழகா ஒரு ஸாரிய மடக்கி வச்சு அதுமேல கேக்க வச்சு, டிசைனர் கேண்டில் ஏத்தி எடுத்துட்டு வந்து எங்க டேபிள்ல வச்சான். திடீர்னு "ஹேப்பி பர்த்டே"ன்னு பாட்டு. சாப்பிட்டுட்டு இருந்த எல்லாரும் எழுந்து கைதட்ட... ஒரு அஞ்சு வயசு குட்டிப்பாப்பா ரோஸ் எடுத்துட்டு வந்து ஜஸ்பீர்ட்ட குடுத்து "ஹேப்பி பர்த்டே ஆன்டி"-ன்னு சொன்னா

(என்ன முழிக்கிறீங்க? அவளுக்கு அன்னிக்கு பர்த்டே. அதத்தெரிஞ்சுகிட்டு நான் பண்ணின ஏற்பாடுதான் எல்லாம், ஏதோ நம்மளால முடிஞ்சது)

இப்போ அவ முரளிட்ட சரியா பேசுறதே கிடையாது. நம்ம கிட்டதான் எல்லாம். நானும் ரெண்டு கல்ச்சர ஏன் மிக்ஸ் பண்ணக்கூடாதுன்னு யோசிச்சுகிட்டு இருக்கேன். நம்ம பயபுள்ள காதுல பொகையோட, எப்படா நேரம் வரும், என்னைய போட்டுத்தள்ளலாம்னு காத்திருக்கான். ஒண்ணு தெரியுமா? இப்போ அவன் என்கிட்ட பேசுறதே இல்லையே.