காசுக்கேத்த பணியாரம்

எப்போதும்....

கால் வைத்த இடத்திலெல்லாம் சேறும், முறைத்தபடியே விரல் விட்ட தண்ணி டம்பளரை டொங்கென்று வைத்துப்போகும் சப்ளையர்களும், புளித்த வாடை அடிக்கும் மகா கேவலமான சாப்பாடும், காலாவதியான தேதியுடனான ஆனால் டபுள் ரேட் லேஸ் பாக்கெட்டுகளும், காரல் வாசமடிக்கும் காஞ்ச மிச்சர் பாக்கெட்டுகள் தொங்கும் ஹைவே மோ(ச)ட்டல்களில் வண்டியை நிறுத்தும்,

கழுத்தை சாய்த்து தோள் பட்டையில் செல்ஃபோனை வைத்து பேசியபடி ஸ்டியரிங்கை மட்டும் ஆட்டி ஓட்டும்,

ஆளே இல்லாத இடத்திலும் "ங்கொய், ங்கொய்" என அழுத்தியபடியே வண்டியோட்டும் ஹாரனுக்குப் பொறந்த டிரைவர்களும்,

சில்லறை பாக்கி வைத்து, இறங்கும் போதும் சில்லறை தராத, நம்மைத் திட்டுகிற, ஹோட்டலில் நிற்கும் என்று சொல்லாமல் ஹோட்டலில் நிறுத்தி லேட்டாக்கி நம்மை நகம் கடிக்க வைத்து கடுப்பேற்றும் கண்டக்டர்களும்,

எப்பயோ இசுக்கூல்ல பாட்டு கிளாசுல நம்மள அடிச்ச வாத்தி மேலயே கோபமும், எரிச்சலும் வரும் அளவு மொக்க பாடல் சிடிக்களை போட்டு பஸ் பூரா இருக்கும் ஸ்பீக்கர்களை அலற விடும் தனியார் வண்டி அஜிஸ்டேண்டு கண்டக்டர்களும்,

நிறைந்த

எடைக்கும் போடும் ஸ்பேர் பார்ட்டுகளுடன் இருந்தாலும், எல்லா பார்ட்டும் ஆடினாலும் வெறுமனே "EXP" என்று சாக்பீஸ் கோடுகளால் மட்டும் எழுதிவிட்டு அதிக சார்ஜ் வாங்கும் அர"சு"ப் பேருந்துகளிலேயே பயணிப்பவன் நான்.

இன்றைக்கு மஹிந்திரா-வின் "Xylo" வண்டியில் பயணிக்க நேர்ந்தது. அட்டகாசம்யா... வண்டி மிதக்கிறது. 165 கிலோ மீட்டர் தூரத்தை ஹைவேயில் இரண்டே மணி நேரத்தில் கடந்து வந்தது வண்டி.

120 கிமீ வேகத்தில் போனாலும் ஒரு உதறல் இல்லை, ஒரு உறுமல் இல்லை. தேவையின்றி டிரைவர் ஹாரன் அடிக்கவில்லை. அடித்தாலும் உள்ளே சத்தம் அதிகமாக கேட்கவில்லை. எங்கே அமர்ந்தாலும் முகத்திலறையும் குளிர்காற்று வேறு, அருமைய்யா...

சொம்மாவா சொன்னாங்க பெரியவங்க, "காசுக்கேத்த பணியாரம்"னு...

26 ஆகஸ்ட் 2014 அன்று ஃபேஸ்புக்கில் எழுதியது.